Jessica Lynn Lewis/pexels.com
Płyty winylowe, nazywane również często płytami analogowymi, cieszyły się szczególną popularnością pod koniec dziewiętnastego oraz w trakcie dwudziestego wieku, jeszcze przed wynalezieniem nośników cyfrowych, kiedy stanowiły one właściwie główny sposób, w jaki rozpowszechniane były nagrania muzyczne. Wiele osób uważa je więc za niezaprzeczalny symbol odległych już czasów, który u niektórych z nich wywołuje szczególny sentyment, a także poczucie nostalgii. Ostatnimi czasy można jednak zauważyć, że powracają one do łask i często ponownie stają się obiektem zainteresowania dla fanów muzyki – niezależnie od wieku słuchaczy. Wydawać by się mogło, iż „winyle”, chociażby pod względem parametrów lub na przykład charakteryzującej je delikatności, wypadają gorzej w porównaniu do popularnych obecnie płyt CD. Zwolennicy klasycznych analogów nie mają jednak najmniejszych wątpliwości co do ich licznych walorów.
Jedną z najczęściej wymienianych zalet w kontekście wyższości, jaką mają płyty winylowe nad płytami cyfrowymi, jest zdecydowanie jakość odsłuchiwanych utworów muzycznych. Niewątpliwie fakt ten zależny jest w pewnej mierze od urządzenia, na którym płyta jest odtwarzana, ale bardzo ważną rolę pełni w tym przypadku również to, iż wersje analogowe nie odznaczają się aż tak dużą kompresją dźwięku. Ponadto, na niepowtarzalny klimat oraz wyjątkowe doznania doceniane przez melomanów wpływają tony, które nie byłyby możliwe do wychwycenia podczas odsłuchu tego samego nagrania w wariancie cyfrowym.
